Op naar 2022, baby…

Tegen het einde van het vorig decennium zat ik met een long-lost-friend in de zon op een terras op Praça da Alegria in Lissabon. We hadden elkaar al 2,5 jaar niet gezien en gesproken en het was een geweldig moment om te ontdekken dat we ondanks de lange tijd van non-communicatie nog steeds lol kunnen hebben met slap geouwehoer en diepgaande gesprekken.
Hij is zelf met een ontzettend interessant project bezig en ik geniet er van om te zien dat hij zijn passie volgt en ondanks de soms zware, lange dagen, duidelijk lekker in zijn vel zit.

De afgelopen periode is, zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige blog, voor mij een periode geweest waarin er ups and downs waren, maar wat eindigde in een ontzettend positieve richting en vibe die, op het moment dat ik dit schrijf, heerlijk door mijn lichaam stroomt.
Je zou kunnen zeggen dat Robert en ik elkaar weer aantrokken, omdat wij allebei onze droom achterna zijn gegaan. Ieder met onze eigen richting, maar duidelijk met dezelfde energie in ons lijf die ons weer tot elkaar aantrok.

Onze ontmoeting was in een periode waarin wij (achteraf gezien) allebei niet zo lekker in ons vel zaten. Allebei (heel dramatisch gezegd) neergeslagen door omstandigheden. Ik herinner mij goed dat ik eerst niet wist wat ik van hem vond: beetje arrogant en lastig te peilen.

Na een avond samen werken, met flauwe grappen en vervolgens (veel) wijn in de kroeg onder ons werk, ontdekten we een gemeenschappelijke interesse en was de vriendschap ontkiemt.
Veel meer flessen wijnen, sigaretten (die zijn gelukkig nu al een tijdje de deur uit), dagen en avonden samen, besloot Robert zijn geluk in het buitenland te beproeven. Ons afscheid vond plaats in februari 2017 in een kroeg in Amersfoort met wijn, pizza en “a tribute to George Michael” op de achtergrond.

En toen werd het langzaam stil…

Ik heb mij vaak afgevraagd hoe het met hem ging, maar besloot na een tijdje om geen contact meer te leggen. Hij had vast een goede reden waarom hij niet meer reageerde.
Soms overheerste het gemis. Ik kon niet meer roepen waar nou de cappuccino met bitterballen bleven, maar wel met vertrouwen dat als het in de sterren stond geschreven hij wel contact op zou nemen.

Afgelopen mei ontving ik een volgverzoek via Instagram; daar was hij!
Zo enthousiast dat hij weer contact had opgenomen, wilde ik het liefst direct naar hem toe vliegen: hoe, wat, waar, waarom en vooral: ik heb je gemist…

Uiteindelijk mocht ik hem in november een paar uurtjes zien. Te kort voor al die gemiste tijd, maar zo fijn. Hij zag er goed uit; rijper, goed in zijn vel (letterlijk en figuurlijk) en vol energie.
November smaakte naar meer.

Dus stapte ik vlak voor het einde van het oude en het begin van het nieuwe decennium op het vliegtuig naar Lissabon. Vijf dagen samen, zonder onderbrekingen en met genieten, wandelen, praten en horen hoe het allemaal was gelopen.

En zo kwamen we terecht op het terrasje in de zon met eerst koffie en toen wijn. Samen wegdromend bij wilde plannen. Plannen die misschien wild lijken, maar die ik ook heel graag van de grond zie komen.
Op naar 2022, baby…