JOMO is here…

Bijna iedereen met een weldenkend vermogen in Nederland is nu een paar weken bezig met de nieuwe manier van leven. De grap is dat ik al een tijdje een concept-blog klaar had staan over JOMO vs. FOMO.
En laten wij nu langzaam met ons allen wennen aan JOMO in plaats van FOMO…

Voor degenen bij wie dit vraagtekens oproept: FOMO staat voor Fear Of Missing Out, oftewel bang zijn om iets mis te lopen. En JOMO staat voor Joy Of Missing Out, oftewel het blij zijn iets mis te lopen.

Want, is het niet heerlijk om ineens niet te hoeven sjezen van huis naar je werk, te rennen om de laatste boodschappen te moeten doen, te vliegen om de kinderen nog snel van de opvang te halen?
Kijk eens hoeveel geluk wij met ons allen delen. Hoe fijn het is om te merken dat je (figuurlijk) adem mag en kan halen, dat de afwezigheid van de sleur van het rennen, je lichaam en je geest ontstresst.
We maken een pas op de plaats en dat was broodnodig; want het gros van de bevolking was zichzelf aan het voorbij rennen.

Natuurlijk zijn er ook keerzijdes aan onze beperkte bewegingsvrijheid. Zeker nu het zonnetje zo lekker schijnt en niet iedereen kan genieten van een heerlijke tuin (ik dus… ;-P)
Daarnaast veel ernstiger: de mensen die het qua gezondheid niet treffen ten tijde van deze crisis, of mensen die er een dierbare door verliezen en niet op een makkelijke manier getroost en gesteund kunnen worden.
En natuurlijk degenen die door deze crisis in financiële problemen komen.

Maar is het niet beter om met een positieve blik te kijken naar wat dit oplevert, vooral voor jezelf?

Ineens kom je weer toe aan de dingen waar je voorheen eigenlijk geen tijd voor had, of liever gezegd: maakte.
Voorheen verveelde men zich niet, althans, ze verveelden zich wel, maar onderdrukten dat gevoel met weer een feestje, even een terrasje hier, op bezoek bij vrienden daar en schoven daardoor andere zaken voor zich uit.
Zaken die soms banaal zijn of lijken (die zolder of het schuurtje opruimen), maar ook andere zaken die van groter belang zijn: weer één worden met elkaar.

Hoewel ik heel erg voor sociaal contact ben, we zijn immers kuddedieren, denk ik dat deze pas op de plaats ook goed is om de relatie met jezelf goed te maken en te houden. Want als je dan in je eentje thuis zit en de muren komen op je af, wat doe je dan?

Ik zeg: ga aan de slag met jezelf, ga datgene doen wat jou jij maakt en doe dat vol overgave en liefde, want het is heerlijk om straks dat ene feestje te kunnen en durven missen als dat betekent dat jij daardoor aan jezelf denkt.