Storm in huis

Sinds een paar maanden wervelt er weer een storm door mijn huis. Deze storm heb ik al eerder meegemaakt, hoewel beide stormen hun eigen karakter lijken te hebben en soms net een ander pad bewandelen.
Het is soms best lastig als je denkt geleerd te hebben van de eerste storm, en de tweede storm je dan op sommige momenten toch weer even heel erg verrast.

Menig ouder herkent deze storm vanaf het moment dat het schattige, ondernemende, eigenwijze meisje gemiddeld een jaar of 11 is. De definitie van deze woorden is in de ogen van de ouders dan net even veranderd; het meisje in kwestie doet niet meer schattig, het ondernemende karakter is plots zwaar overschat en het eigenwijze wordt ronduit lastig.

Het is belangrijk je hier te realiseren dat deze perceptie, zoals ze in het Engels zo mooi zeggen, “all in the eye of the beholder” is.
Want mijn meiden zijn nog steeds schattig, ondernemend en op zijn tijd stronteigenwijs. Maar er zijn ook tijden dat ze hun eigen grenzen proberen te verkennen en verleggen en juist in die tijden kunnen hun grenzen en mijn grenzen nog wel eens op hele andere continenten liggen.

Door een ruzie op een boot met een manspersoon waar ik hopelijk in de toekomst alleen de goede dingen van zal onthouden, ontdekte ik echter wel een boek die een handvat bleek te zijn in mijn onderneming om het puberend ‘geweld’ door te komen.
De schrijfster van het boek is een klinisch psychologe uit Amerika die dagelijks met meisjes werkt. In het boek geeft ze de lezer een inzicht in hoe het puberende meisjesbrein werkt.

Alle meisjes zullen tijdens hun pubertijd 7 fases doorgaan. Elk meisje doet dit op haar eigen manier en in haar eigen volgorde. En als je als ouder eigenlijk weet of ontdekt in welke fase je dochter zich bevindt, is het lezen van dat hoofdstuk een manier om er op een wat minder confronterende en soms destructieve manier mee om te gaan.

Ik heb het boek dus nog niet eens uit, omdat ik eigenlijk alleen maar lees wat er op dat moment van toepassing is binnen mijn huishouden. En geloof mij, wat geeft dat een ademruimte!
De stormen zijn soms zelfs aangenaam om doorheen te gaan, omdat het de lucht klaart en mijn dochters dan weer een stap richting volwassenheid hebben gezet. En die ontwikkeling eigenlijk best mooi is om van zo dichtbij mee te mogen maken.

Je kunt de metafoor van de storm hierin goed uitleggen.
Een storm heeft een oog waarin alles eigenlijk kalm is; praktisch windstil. Het oog van de storm bepaalt het pad van de storm, doordat de storm om het oog heen draait.
Als je jezelf als het oog van de storm ziet en dus de kalmte bewaart op het moment dat dochterlief in zwaar weer zit, zal zij uiteindelijk weer kunnen kalmeren zonder dat de invloed voor de omgeving destructief is.
Een storm op zee richt immers minder schade aan dan een storm in bewoond gebied op land.

Hoewel de stormen niet altijd opkomen op momenten dat ik daar op voorbereid ben (ik heb geen noordwester op mijn hoofd, of regenkleding aan die tegen een stootje kan), en het oog ook even tijd nodig heeft om kalm te worden en de juiste koers te bepalen, hoop ik met heel mijn hart dat mijn prachtige dochters zich toch begrepen voelen in deze onstuimige tijd.
Ik probeer hen bewust te laten zijn van de mooie momenten die wij samen hebben, en dat ze dankbaar durven en willen te zijn voor alles wat ze meemaken.

En nu ik dit dan met deze 2 langzaam onder de knie krijg, dient nummer 3 zich aan en kan ik weer helemaal opnieuw beginnen aan een nieuwe uitdaging.
Gewoon omdat nummer 3 een hij is.