Abre los ojos

Het afgelopen jaar is een jaar vol verrassingen, onverwachte momenten en nieuwe ontdekkingen en lessen geweest.
Sommige van deze fenomenen en lessen zijn een geweldig mooie, liefdevolle en dankbare ervaring geweest. Andere waren wat donkerder en lastiger om mee om te gaan, maar uiteindelijk waren ook dit mooie lessen voor de toekomst.

Zoals ik het zo schrijf lijkt het allemaal een makkie, maar het moment dat je denkt dat je er dan bent, krijg je dezelfde les in een hele andere vorm.
Natuurlijk heb je dat in eerste instantie niet door. Dat volgt pas later in het proces. Ineens komen bepaalde stapjes die je hebt gezet je bekend voor en je begint je af te vragen waar je dit van kent. Het moment dat je beseft dat je weer in hetzelfde cirkeltje aan het lopen bent, moet je jezelf toch echt de volgende vragen stellen: ga ik dit hele cirkeltje weer bewandelen, mijzelf weer niet boven alles zetten, ga ik weer de richting van zelfsabotage op? Of ga ik nu leren dat ik een andere keuze moet maken, om te zien waar dat mij brengt?

De belangrijkste en meest lastige les die voor mij van toepassing is geweest, is trouw blijven aan jezelf. Deze les heeft zich echt niet beperkt tot het afgelopen jaar. Dit is met recht een heuse levensles geworden die nu al twee decennia loopt.
Natuurlijk merkte ik tijdens de eerste vijftien jaar niet dat ik een belangrijke levensles aan het leren was. Maar goed, dat heeft ongetwijfeld ook zijn redenen gehad. Redenen die ik nu niet zwart op wit durf te schrijven, omdat ik ze simpelweg nog niet goed kan verwoorden.
Maar in de tweede helft van het laatste lustrum is mijn leercurve eigenlijk wel verbazingwekkend steil. Als ik er aan terugdenk, schrik ik er op een plezierige manier nog wel eens van.

Het begon met de ontmoeting van meneer X, met wie ik uiteindelijk in een relatie van 2,5 jaar verbleef, welke begin vorig jaar eindigde. Meneer X daagde mij uit op heel veel verschillende vlakken. Ik wist werkelijk niet dat je zoiets voor iemand kon voelen. Het leek gewoon te mooi om waar te zijn.
Dat was het uiteindelijk ook, anders waren we nu nog bij elkaar geweest. Maar wat heb ik een mooie hoogtepunten en heftige dieptepunten met hem meegemaakt. Ik kijk er met meer dan dankbaarheid en tevredenheid op terug: mijn ogen werden geopend.
Nu is het wel zo dat als je je ogen open doet na een lange tijd, het felle zonlicht je best kan verblinden en dat je even moet wennen aan wat je ogen nu te zien krijgen en je soms dus weer even je ogen dicht moet doen.

Laat ik het zo zeggen: Meneer X bleek mijn zaklampje te zijn die ik nodig had om het lichtknopje te vinden. Het lichtknopje voor mijn eigen licht.
Als het dan eenmaal licht is, heb je het zaklampje niet meer nodig. Je zou het zaklampje bij je kunnen houden voor toekomstig gebruik, maar ja, mijn lichtje gaat niet meer uit en mijn ogen wil ik niet meer dicht doen. Nooit meer…

Dus de zaklamp heb ik achter gelaten en het moment dat ik dat deed, brak er voor mij een periode van rust aan. Ik kon mij, nu ik gewend was aan het licht, weer focussen op mijzelf, mijn kinderen en mijn beeld voor de toekomst. Dat was een gekke gewaarwording: ineens hoefde ik mij niet meer te verantwoorden aan iemand, hoefde ik niet meer in overleg waarom ik iets wilde of juist niet. Ik moest bedenken wat ík nu wilde voor de toekomst en verder. Oftewel ik moest trouw worden, zijn en blijven aan mijzelf.

Omdat het universum wel zeker wil weten of ik mijn les heb geleerd, krijg ik op zijn tijd wat rode verkeerslichten op mijn pad. Deze verkeerslichten hebben betrekking gehad op heel veel verschillende aspecten in mijn leven: van werk, tot gezin, tot geld, tot liefde.

Het meest recente verkeerslicht dateert van de afgelopen twee maanden. Voor mijn gevoel heeft het universum dit verkeerslicht wel heel sneaky proberen te maken, want het bleken er niet één, maar twee te zijn, tegelijkertijd!
Maar het mooie was: ik zag ze allebei direct.
Wel ben ik bijna door rood gereden, want het duurde te lang… En dus drukte ik een paar keer te hard op het gas, of wilde ik uitstappen en maar verder lopen. Maar gelukkig, het licht staat nu op groen.

Ik ben immens dankbaar voor deze belangrijke les die ik nu in verschillende vormen heb mogen leren en die nu wel lang genoeg geduurd heeft.
Het is dan ook echt de hoogste tijd om deze les af te sluiten en te genieten van alles wat nu komen gaat. Heerlijk is het om te genieten! Genieten in het licht met mijn ogen open…