Afscheid…

Soms gebeurt er iets in je leven waardoor alles weer in perspectief wordt geplaatst. Dan kijk je om je heen en ben je dankbaar voor alle kleine dingen die je hebt, meemaakt en waar je je gelukkig door voelt.
Afgelopen week was een week van ups and downs in heel veel opzichten.
Natuurlijk sta ik liever stil bij de ups and blijf daar nog lang in sudderen, maar het is minstens zo belangrijk om te zien wat voor lering je kunt trekken uit de downs.
De belangrijkste les die ik deze week heb geleerd, maar wat eigenlijk een herhaling is van eerdere lessen, is dankbaarheid.

Ik was een jaar of 9 toen ik met mijn vader en mijn zusje op wintersport ging. Zonder mijn moeder, die was namelijk niet lang daarvoor bevallen van mijn broertje en ging niet mee. Samen met familie hebben we, ik geloof, een week in de sneeuw doorgebracht.
Daar werd ik verliefd op mijn oom. Supercute op die leeftijd (nu op latere leeftijd een beetje awkward als je er aan terugdenkt.)

Toen ik een aantal jaren later een echte puber was geworden, had ik de ambitie om naar de Rietveld Academie te gaan om fotografie te gaan doen. De oom van mijn verliefdheid was fotograaf en bood aan om samen met mij een start te maken met mijn portfolio voor de academie.
En zo was het dat ik ‘s ochtends vroeg door hem gewekt werd om naar Kalenberg te rijden, waar wij een kano hadden gehuurd om de zonsopgang te kunnen fotograferen. De foto’s die ik daar heb gemaakt, heb ik nog ergens in een la liggen.
Zoals jullie begrijpen ben ik niet naar de Rietveld Academie gegaan. Ik besloot mijn geluk te beproeven in een iets zekerder bestaan.
Maar de dankbaarheid dat mijn oom mij zo heeft willen helpen in die tijd, die is er nog steeds.

Toen ik student was, gaf één van mijn andere ooms een feest. Daar heb ik uitbundig met mijn oom gedanst! Ik heb de foto’s nog van onze lachende, bezwete hoofden. Want feesten, dat kan de familie wel!

Deze skiënde, fotograferende, dansende oom is afgelopen week overleden. Zijn dood was onverwacht, eigenlijk onnodig en als je deze hele situatie bekijkt, zijn er alleen maar verliezers.
Hij stierf veel te jong en hoewel ik er echt wel verdriet van heb, kan ik er ook wel weer het mooie van in zien en ben ik dankbaar.

Hij overleed terwijl hij deed wat hij zo heerlijk vond; fietsen.
Mijn kinderen kennen hem ook voor altijd als ‘die man die altijd in zijn fietskleding langskwam’. Ik denk dat er geen betere omschrijving van zijn fysieke voorkoming is (de verbazing was voor de kinderen dan ook groot toen ze hem afgelopen kerst onbezweet in een pak zagen.)

De inschatting die achteraf is gemaakt, is dat hij op slag dood was. Dat maakt de dood voor ons als nabestaanden natuurlijk een grote schok, een verlies van ongekende proportie, maar voor hem is het natuurlijk het beste wat hem kon overkomen. Hij voelde weinig tot niets, hij hoefde niet stil te staan bij wat er ging komen, het was gewoon ineens voorbij.

En dat is de dankbaarheid die ik voel: als je dan sterft, dan maar terwijl je doet waar je van houdt en in één keer zonder pijn.
Want sterven met pijn en een lange aanloop heb ik al te vaak van dichtbij meegemaakt en moeten zien in mijn leven. Dat wens ik niemand toe.

De nasleep voor de andere partij is veel groter, want de reden dat mijn oom is omgekomen is een ongelukkige kruising van wegen van mensen die eigenlijk niets met elkaar te maken hadden. De andere partij heeft het nu heel zwaar en ik hoop oprecht dat zij het een plek kunnen geven en wens hen al het beste toe.

Voor onze familie is het nu door de Coronacrisis natuurlijk een hele rare situatie wanneer je kijkt naar de uitvaart van mijn oom. Wij zijn namelijk een grooooote familie en hoe doe je dat dan? Er mogen maar zoveel mensen bijeenkomen, je moet afstand houden.

Nou, dat hebben zijn broers en zussen heel goed bedacht: geen uitvaart, alleen een mogelijkheid tot afscheid nemen en op een later tijdstip, na Corona, vieren we samen feest op zijn leven!

Het afscheid nemen viel mij wel zwaar. Je ziet hoeveel verdriet iedereen heeft en de natuurlijke reactie die opborrelt, moet je tegenhouden. Geen armen om elkaar heen, geen knuffels geven. Alleen maar een afstandelijk geheel.
Afstandelijk in letterlijke zin, want er heerst wel een verbondenheid met elkaar. We delen samen het verdriet en samen zullen we door de situatie heen komen.

En daarom geniet ik van de zon die op mijn huid schijnt, geniet ik van de stap terug die we moeten zetten en geniet ik van de tijd die ik op ons wereldje door mag brengen met de mensen om mij heen die mij dierbaar zijn.
Ik geniet als ik denk aan de mooie herinneringen die ik heb van mijn oom.

Het ga je goed…