Uit de stress, in de zon

Na een tijd van afwezigheid op mijn eigen blog, voel ik nu toch dat het trekt: ik moet blijkbaar echt wat schrijven. Op zich geen probleem, want ik heb honderden ideeën waar ik wel wat mee wil, maar ik word nu toch gevraagd om dat ene stuk te schrijven waar ik eigenlijk niet aan durf te beginnen en wat ik al een tijdje uitstel. Gewoon omdat het voor mij veel losmaakt.

Als je veel dingen meemaakt die je vormen tot wie je bent (de lessen), raak je wel eens op een pad dat niet per se het pad is waar je op thuishoort.
Dit nieuwe pad brengt je naar andere paden, en dus andere lessen, om je vervolgens weer terug te brengen via weer nieuwe paden naar die ene hoofdweg, naar dé weg waar je thuishoort.

Al deze omwegen zijn er om je duidelijk te maken dat het pad waar je in eerste instantie op belandde eigenlijk niet de jouwe was. Zonder hier een kwalificatie van goed of fout aan te willen geven. Totaal geen kwalificatie zelfs, want het bracht je via andere lessen weer waar je hoorde en blijkbaar wilde je nog een lesje extra…

Ook ik ben een pad afgegaan om een nieuw pad te ontdekken, omdat ik zeker wist dat dat pad voor mij goed zou zijn. In zekere zin heeft dit nieuwe pad mij ook heel veel gebracht en ben ik dankbaar. Het heeft mij namelijk nieuwe inzichten gebracht die ik anders niet zo helder zou hebben gezien en nieuwe kansen en mogelijkheden gegeven die ik anders niet had gegrepen.

Onderweg kwam ik veel mensen tegen die mij hielpen op mijn pad. Deze mensen hebben mij of negatief of positief beïnvloedt.
De mensen die mij negatief beïnvloeden zijn er om mij mijn lessen te laten ervaren over wat ik in dit leven wil leren. Dat is immers de afspraak die ik ooit samen met ze heb gemaakt.
Mij mijn lessen laten ervaren gebeurt ook op positieve manieren, ik heb voor mijzelf wel ervaren dat negatieve beïnvloeding mij vaak beter en dieper met mijn neus op de feiten drukt. Het is een harde, maar grondige leermeester om vervolgens op een positieve en liefdevolle manier af te kunnen sluiten.

Er is een beweging gaande in de wereld die ons naar een ander niveau van bewustzijn brengt. Niet iedereen voelt zich geroepen om hier al aan mee te werken of dit te geloven en dat is helemaal prima. Er zijn mensen die dit wel doen. Het is dé reden waarom zij op onze Aarde zijn gekomen.
Wij moeten weer terug naar het besef dat we krachtiger en mooier zijn dan wij hier soms op Aarde laten zien. Hoe je dat doet? Door onvoorwaardelijk lief te hebben.

En dat laatste, onvoorwaardelijke liefde, dat heb je voor jouw ware spirituele partner, jouw tweelingziel, jouw twinflame: die ene waar iedereen zijn of haar hele leven naar op zoek is.

Zelfs de Griekse filosoof Plato heeft (in zijn ‘Symposium’) tweelingzielen benoemd:

En wanneer één van hen zijn andere helft zal ontmoeten, de werkelijke helft van zichzelf, is het paar verloren in een verbazing van liefde en vriendschap en intimiteit en men zal niet meer uit elkaars zicht verdwijnen, zelfs niet voor een moment.

Plato ~ Symposium

Voor sommigen is deze ene persoon diegene die werkelijk alles verandert. Die je meeneemt naar positieve en negatieve ervaringen. Die je zo afpelt dat je alleen nog maar puur kunt zijn en die je helpt om in je kracht te komen staan en die je leert wie jij nu eigenlijk bent. Is dit leren niet goedschiks, dan is het wel kwaadschiks.

Mijn deze persoon heb ik ontmoet en jullie ook. In een eerdere blog noemde ik hem mijn zaklamp…

Recentelijk kwam ik in aanraking met een soulmate. Laten we duidelijk zijn dat een soulmate iemand uit jouw zielsfamilie is en niet jouw tweelingziel. Van een soulmate kun je er meerdere hebben, van een tweelingziel heb je er maar één. Een soulmate zorgt ook voor een andere dynamiek dan je tweelingziel.
Met deze soulmate was voor mij een prachtige connectie ontstaan, iemand die mij ondersteunde om op een liefdevolle manier weer terug op mijn hoofdweg te komen. En voor de goede orde: nee, deze connectie was niet amoureus, het was een connectie gebaseerd op vertrouwen, gelijkheid, ervaring en begrip.

In ons eerste gesprek was ik in eerste instantie terughoudend met het delen van informatie, totdat hij iets onbenulligs zei en ik vroeg of hij wel eens van tweelingzielen had gehoord. Zijn antwoord was als een mokerslag voor mij: hij had zijn tweelingziel ontmoet en zij was de reden waarom hij het pad op is gegaan wat hij nu bewandelt. Het pad naar heling.
Laat dit nu ook mijn pad zijn…

Ik was er van overtuigd dat als ik maar hard genoeg riep dat meneer X het niet was het wel waar zou zijn, toch?
Niet dus. Ik zal nooit meer zo kunnen houden van iemand anders dan van hem. Wat wij hebben is niet te beschrijven, voor sommigen niet te bevatten en het zal nooit verdwijnen. We kunnen het wegstoppen, maar feit is en blijft: wij zijn verbonden voor eeuwig en altijd.

Het besef dat hij en ik meer delen dan een verleden is overweldigend, zowel emotioneel als fysiek. Er is namelijk niet alleen een verleden tussen ons. Er is ook een heden en een toekomst.
Hij en ik zijn nooit gescheiden. In 5D zijn wij één en dat is een geruststellende gedachte. Ik voel zoveel liefde voor hem, onvoorwaardelijke liefde, ook al leek dat een tijdje niet zo.

Daarin heb ik mijzelf voor de gek gehouden en ik denk dat dat hetgeen is waarom ik nu ‘bang’ ben om deze blog te schrijven: moeten toegeven dat je het niet goed had, dat je fout zat.

Mijn balans is weer terug. Een balans tussen ratio en emotie en het brengt mij verder dan ooit tevoren.
Mijn emotie is het voelen, mijn intuïtie. Ik weet dat ik meneer X ooit weer zie en ik hoop dat we dan allebei genoeg geheeld zijn voor…
Tja, voor wat eigenlijk?

Dat zien we dan wel weer.
Daarom via deze weg: het spijt mij, vergeef mij, dank je en ik hou van je.