Abre los ojos para dos…

Op 27 januari 2020 schreef ik een blog waarin ik uitlegde hoe mijn ogen geopend werden na een jarenlange diepe slaap. Toen voelde het echt als wakker worden, maar het was relatief oppervlakkig, want ik had toen nog geen idee hoe diep de slaap van jeugdtrauma en de hieruit ontwikkelde patronen eigenlijk kan zijn.

Die diepe slaap trad in vanaf het moment dat mijn lichtje begon te dimmen. Niet omdat ík mijn lichtje wilde dimmen, maar simpelweg doordat ik in mijn jeugd eigenlijk niet kon zijn wie ik daadwerkelijk ben. Ik kreeg vaak te horen dat ik te druk was, een te schelle stem had (‘Je klinkt als een viswijf’), ik een voorbeeld moest nemen aan mijn zus en ik vooral mijn emoties in bedwang moest houden. Ik werd aan alle kanten gepusht, geschaafd en onder druk gezet om te conformeren naar een vorm waarin ik eigenlijk niet paste.

Wanneer je het zo opschrijft klinkt het natuurlijk allemaal heel dramatisch, maar het is niet meer dan een feitelijke opsomming. Ik ben gevormd door mijn ouders die deden wat zij dachten dat het beste was; ze hadden, in hun ogen, het beste met mij voor.
Het verdrietige aan dit alles is dat zij, net als de meeste ouders, niet weten dat zij patronen aan het herhalen zijn die in hun jeugd aan hen zijn opgelegd. Oftewel ook zij zijn slachtoffers van wat zij in hun jeugd meemaakten en hoe hun vorming plaatsgevonden heeft en wanneer je dit vaak genoeg herhaalt, heet dit: familiekarma.

Ik heb veel last gehad van het altijd moeten conformeren aan de norm en het mijzelf moeten verbergen, mij anders gedragen dan dat ik van binnen ben. Maar na verloop van tijd heb je dat zelf niet meer door, je leeft het leven en doet ‘zoals het heurt.’ Dit patroon heeft jaren in kunnen slijten en daarom is mijn slaap zo diep geweest en heeft het zo lang geduurd. Als ik nu terugdenk aan hoe vaak ik aan het presteren was om maar te zorgen dat ik gezien, gehoord en geaccepteerd werd… Ik word er moe en tegelijkertijd verdrietig van.

Pas nadat ik door het eerste verdriet dat de scheiding met de vader van mijn kinderen met zich meebracht heen was, ving ik glimpen op van een oude bekende. Eentje die ik al een hele tijd niet meer had gezien en die niet kon wachten om weer naar buiten te komen. Dit ging uiteraard met vallen en opstaan, maar wat voelde het heerlijk om haar af en toe weer mee te maken.

Door de ontmoeting met mijn ware spirituele partner, mijn maatje, mijn generaal, mijn draak, werd ik onbewust geconfronteerd met grote hoeveelheden lagen van zelfbescherming, zelfafwijzing en zelfhaat die ik had opgebouwd en waar ik iets mee moest, want ze vormden een behoorlijke belemmering om weer echt mijzelf te kunnen zijn en om onze liefde te laten stromen.
Mijn generaal heeft mij in onze eerste relatie naar het hoogst haalbare punt in mijn ontwikkeling gebracht, maar daarna was het voor ons allebei tijd om even zonder elkaar aan het werk te gaan.

En dát we hebben gewerkt, hebben we geweten!
Ik ben vooral bezig geweest met het ontdekken van mijn levensdoel. Wat wilde ik nu eigenlijk doen, in welke baan word ik gelukkig, waar kan ik mijn ei in kwijt en waar kan ik mijn talenten gebruiken? Een prachtig pad waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben. Ik mag helpen met het planten van zaadjes in de hoop van morgen en dat doe ik op een manier die heel erg aansluit bij wie ik ben en hoe ik in het leven sta en wil staan.
Mijn draak daarentegen is vooral bezig geweest met zichzelf (her)ontdekken en het verwerken van oude pijn uit zijn jeugd die zware stempels drukten op zijn zelfbeeld, zijn gemoedstoestand en zijn zelfliefde.

Het is, achteraf, duidelijk waarom wij dit niet samen konden doen. De ruimte die je nodig hebt om aan zulke grote onderwerpen te werken is al lastig in te nemen als slechts één van de twee op zo’n punt komt in een relatie, laat staan wanneer je allebei zoveel ruimte nodig hebt om, ieder op een ander vlak, aan jezelf te werken, helemaal wanneer de relatie nog relatief pril is én waarbij je ook nog bezig bent met het verwerken van een scheiding.

Maar, in de sterren stond ook geschreven dat er een moment zou komen dat we genoeg geheeld waren om weer op hetzelfde pad terecht te komen en wij samen verder mochten groeien. Zo zijn we nu weer twee jaar verder en groeien wij nog steeds. Groei gaat alleen wel gepaard met pijn, want groei is oncomfortabel. Als groei makkelijk en comfortabel is, zou immers iedereen het doen.

Deze groei was de reden waarom ik een jaar geleden voor een tweesprong stond. Het was in eerste instantie een relatief binaire keuze, zeker als je het rationeel bekijkt, maar zoals altijd is het achteraf veel complexer en weet je pas hoeveel pijn het doet op het moment dat je er middenin zit. Tegelijkertijd heeft het universum het weer prachtig weten te orkestreren. Het zou mij niet meer moeten verbazen, maar toch knijp ik telkens weer in mijn handjes van enthousiasme. Het universum is werkelijk waar goddelijk.

Een jaar lang ben ik bezig geweest met een deel van het puntenlijstje dat ik had opgesomd. Zo ben ik in dit jaar het avontuur ademwerk aangegaan. Een prachtige ervaring en wat ik mensen zeer aanraad, helemaal als je bezig bent op een pad van heling en dit in combinatie met ‘praattherapie’ zou doen. Het is een prachtige combinatie en het is een wonderlijke ervaring wat jouw lichaam je allemaal voor een geheimen kan vertellen. Daarnaast ben ik boeken gaan lezen (‘Ik voel me op mijn ziel getrapt’ en ‘Master your mindset’).

De laatste maanden kwamen er echter steeds vaker ruzies tussen mijn draak en mij voor en deze gingen over kleine en onbelangrijke dingen. Nu word ik ook een dagje ouder en dat betekent dat hormonen ook nogal eens op hol kunnen slaan, wat dit soort situaties niet ten goede komt. Maar de frequentie werd zelfs zo erg dat we elkaar soms bewust even niet zagen om maar te zorgen dat we geen ruzie kregen en het erge was: we vonden die afstand allebei steeds prettiger.

Ik wilde hem niet kwijt, ik wilde niet zonder hem, maar de ruzies eisten zijn tol en hij heeft een paar keer geroepen dat hij met één been uit de relatie stond.
In de gesprekken waarin we niet tegenover elkaar stonden waren we het in ieder geval eens dat mijn jeugdtrauma’s en de hieruit ontstane patronen een hele grote stempel op ons drukten, tegelijkertijd had ik ook het gevoel dat hiermee de focus alleen maar op mij lag. Heel eerlijk? Dat stak. Het helen moest dus allemaal van mij uit komen. Ik voelde mij niet goed genoeg, kapot, stuk, defect.

In juni zagen we, vooral ik, een lichtje in die o zo donkere tunnel, want ik ging naar mijn derde Ayahuasca ceremonie. Een lichtje was het, want deze ceremonie is weer een prachtige reis geweest! Ik ben zo dankbaar voor het feit dat Grootmoeder Ayahuasca mij heeft laten zien waar ik allemaal beschadigd ben geraakt, waar ik aan moet werken, maar vooral ook hoe ik eigenlijk ben, wil en zal zijn.

Ook mijn generaal zag mij na de Ayahuasca ceremonie weer in een ander licht. We hoopten dat dit dan dé aanzet was die tot de verandering zou leiden. Dat deed hij ook, maar vooral niet zoals wij dat hadden gedacht. In de ruime week die volgde, voelde ik mij licht en meer mijzelf dan ik in lange tijd bent geweest.
Maar na die ruime week keerden de ruzies weer terug. Ik durfde vaak eigenlijk niet meer te zeggen wat er in mij speelde, want wanneer ik dat deed liep het toch weer op ruzie uit, maar ik deed het toch. Waarom die zelfkastijding? Het klinkt simpel, maar ik weet dat wij bij elkaar horen, ik weet dat wij nooit meer zonder elkaar horen te zijn, ik weet dat wij samen sterker zijn, ik weet dat wat wij hebben weinig mensen ervaren in hun leven. En daarom bleef ik hopen en bleef ik weten dat het zou veranderen.

Wanneer je op deze wijze hoopt en weet, heet dat manifesteren.
Het afgelopen weekend zou een weekend worden zonder elkaar, maar door een majestueus plan van het universum, bleken we toch bij elkaar te kunnen zijn. Ik keek er naar uit om met hem samen te zijn, dit keer hopende dat we een keer een weekend zonder ruzie door konden brengen, maar op zaterdagochtend vloog de vlam wederom in de pan. De rest van de dag verliep als een kater voorbij, waarbij mijn draak zich vooral op zijn werk stortte en ik probeerde te lezen, te begrijpen, bij te komen, uit te huilen en aan het einde van de middag was ik het zat.

Ik reikte hem de olijftak en hij nam hem aan.

Wat er toen volgde was het echte wakker worden uit die hele diepe slaap. Niet alleen voor mij, maar ook voor hem. Het was een abre los ojos para dos. Want terwijl wij tegen elkaar aanlagen en wij in ons eigen bubbeltje weer gewoon konden zijn, kreeg hij een ingeving, een epiphany. Eentje waarvan wij nu beiden weten hoe waar die is, hoewel ik het soms nog lastig vind om de consequenties hiervan volledig te accepteren. Een epiphany waarvan wij beiden denken dat er meer mensen moeten zijn die in deze molen rondrennen zonder te weten waarom.

Mijn generaal trok mij voorzichtig uit bed, zakte voor mij door zijn knieën en pakte mijn handen vast. Ik boog mijn hoofd en zijn ogen keken omhoog in de mijne en hij zei: “Sorry dat ik er niet voor je was toen je mij nodig had.” Ik was een beetje verbaasd waar dit vandaan kwam, wat hij bedoelde, maar voor ik hem wat kon vragen, ging hij verder: “Ik zie het nu. Ik heb je voor we hier kwamen een belofte gemaakt om je altijd te beschermen en ik ben er niet voor je geweest. Als ik er wel was geweest, was je niet zo beschadigd geweest zoals je nu bent. Al die beschadigingen hebben je boos en verdrietig gemaakt. Alle keren dat we ruzie kregen was je boos op mij, boos omdat ik er niet voor je was. Jouw boosheid werd getriggerd en in plaats van dat ik dan sorry tegen je zeg, maken we ruzie en laat ik je weer zien dat ik er eigenlijk niet voor je ben, laat ik je weer alleen.”
Langzaam begon het bij mij te dagen wat zijn woorden betekenden en ik kon niet meer ontkennen dat hij een punt had. Ik sputterde nog even tegen door tegen hem te zeggen: “Maar je kon er toch niet zijn? Je bent opgegroeid op Curaçao, hoe kon je er al die tijd nou voor mij zijn?”
“Het maakt niet uit,” zei hij, “Ik heb die belofte ooit aan je gemaakt en ik ben hem niet nagekomen. Ik had je moeten vinden toen ik in Zeist terecht kwam. Ik ben te laat naar je toegekomen, ik heb je te laat gevonden, ik heb je alles alleen laten doen. Het spijt mij.”
Hij ging verder: “Ik zie nu in wat mijn aandeel is. Het is mijn schuld, ik had je niet alleen moeten laten. Je bent zo boos en zo verdrietig dat je alles in je eentje hebt moeten doen, terwijl wij hadden afgesproken dat we dit samen zouden doen. Ik wil niet dat je mij vergeeft. Nog niet. Ik zal elke keer sorry zeggen wanneer het uit de hand dreigt te lopen. En de dag dat je bent geheeld, is de dag dat mijn sorry niet meer nodig is en dat is dan de dag dat je mij hebt vergeven.”

Dit is nu dan mijn uitdaging en de reden waarom ik de consequenties nog lastig vind om te accepteren: ik ben niet van het koesteren van wrok, maar ik weet dat ik diep van binnen inderdaad boos ben op hem. Boos dat hij mij inderdaad zo lang alleen heeft laten rondlopen, dat ik tweederde van mijn leven heb moeten spenderen zonder hem, wetende hoe mooi ons leven zou zijn geweest als wij elkaar eerder waren tegengekomen, boos dat ik mijzelf zo ben kwijtgeraakt, boos en verdrietig dat ik al die jaren niet meer terugkrijg.

Dus in plaats van al die punten uit de vorige blog af te vinken, heb ik maar één doel: ik ga leren om hem te vergeven. Hoe? Door mijn lichtje schoon te maken. De lichtschakelaar hadden we eerder al gevonden, maar het licht zelf bleek nog bedekt te zijn met een laag stof en viezigheid, waardoor het niet altijd goed te onderscheiden was. Door met mijzelf en tegelijkertijd met ons samen aan het werk te gaan, zal het lichtje weer prachtig en fel schijnen. Hoe mooi is dat? Ambos abren los ojos y miran al luz.