Dankbaar vakantiegevoel

Het mooie van vakantie is dat je lichaam en je geest eindelijk de kans krijgen om weer tot rust te komen. Dit betekent voor de meeste mensen eerst een vorm van stress in de trant van wassen draaien, schoonmaken, inpakken en/of het last-minute regelen van belangrijke zaken. Maar als dat eenmaal achter de rug is, of er simpelweg geen weg meer terug is en je het er mee zult moeten doen, voel je hoe de spanning wegloopt uit je lijf.

Zo gebeurde dat ook deze vakantie. Na een periode van ontevredenheid en stress, wat zich zelfs fysiek begon te uiten, voelde ik dit keer hoe heerlijk het was om even helemaal niets meer te moeten. Het moment dat de auto ingepakt klaar stond en het nog donker was toen we wegreden, voelde ik dat blije gevoel van op vakantie gaan dat ik vroeger als kind ook had.

Terwijl de kinderen weer in slaap vielen en de rust in de auto als een deken neerdaalde, besefte ik mij eens te meer dat werken op een plek waar je thuishoort een groot goed en een groot geluk is. Aan de ene kant was het dus een zegen dat mijn contract niet verlengd werd, aan de andere kant brengt werkeloos zijn wel andere uitdagingen met zich mee.
Maar ik had besloten om dit tijdens de vakantie te parkeren en gewoon te gaan genieten. Genieten van de vrijheid, het genot, de boeken en de tijd met mijn kinderen. Dus met een glimlach op mijn gezicht en het vooruitzicht op geen deadlines, geen gehijg in je nek om iets af te krijgen, je niet moeten verantwoorden voor situaties en beslissingen waar je niet verantwoordelijk voor wilt zijn, zoefde ik over de snelweg richting ons vakantieadres met een gevoel van dankbaarheid.

De reis verliep super. Zelfs de 3,5 uur vertraging die we hadden opgelopen vanwege de zomerdrukte bij de veerpont leverde geen irritatie bij mij op. Helemaal toen bleek dat op de alternatieve route een enorme file was ontstaan door een ongeluk. De kinderen konden in de huidige situatie uitstappen en even naar de zee lopen om hun benen te strekken.

De keuze voor deze locatie was ook helemaal de juiste gebleken. De hele week hebben we niets anders gedaan dan slapen, eten, drinken, lezen, zwemmen, zonnen en luieren. Precies wat wij nodig hadden. En weer kwam dat woord tevoorschijn: dankbaarheid.

En voor het eerst in mijn volwassen leven (ja ja…) had ik de dag voor de thuisreis een gevoel dat ik niet naar huis wilde. En dat is toch een rare gewaarwording! Ik verbaasde mijzelf toen ik chagrijnig reageerde naar de kinderen toen ik mij realiseerde dat ik de hele boel weer in moest pakken en het dus echt het einde van deze vakantie betekende.

Gelukkig kennen mijn kinderen mij ook al wat langer dan vandaag en weten ze heel goed dat dit “mama’s vakantiestress” is. Dan kun je alles maar beter over je heen laten komen en negeren dat ze soms kattig is.
Begrijpelijk ja, wenselijk nee.

Met weinig oponthoud zijn we veilig en wel thuis gekomen. En dat is uiteraard iets om dankbaar voor te zijn, maar ik mis de zon, de zee en het zwembad, de ontspanning van de kinderen en vooral die heerlijke croissantjes die mij nu 2kg extra aan dankbaar vakantiegevoel op de weegschaal opleverden.

Als je alles in één zin samen zou moeten vatten, dan is er maar één zin mogelijk:

Het pad naar geluk is dankbaarheid