De tweesprong

Tja, daar zit ik dan. De wil om te leren en te groeien is groot, alleen waar te beginnen?
Door het zetten van een stap en daarom ben ik maar gaan schrijven. Dan komen de gedachten en de woorden vanzelf.

Op dit moment sta ik namelijk voor een tweesprong: welke weg ga ik kiezen, links of rechts?
Links staat er iemand op mij te wachten die oneindig veel van mij houdt, die zo zijn quirks heeft, maar van binnen puur is en die ik zou moeten vertrouwen met heel mijn hart, ziel en zaligheid.
Want ja, daar heb je rechts, daar staat ‘de twijfel’. Ooit gezaaid door anderen in mijn omgeving die heel dichtbij stonden en aan wie ik mijn vertrouwen gaf en die dat onomwonden hebben geschonden.

Ik heb mij in het verleden heel klein, niet goed genoeg, gevoeld. En dat terwijl ik mij dat kleine spontane meisje nog zo goed kan herinneren. Zij was puur en onverschrokken en trad de wereld met verwondering en een grote glimlach tegemoet.
Dat meisje werd alleen, zoals iedereen op deze wereld, afgewezen. Keer op keer. Van alledaagse kleine tot grote afwijzingen op allerlei verschillende vlakken, sociologisch, maar ook die impact hebben op de persoonlijkheid. Telkens als zij een afwijzing ervoer, leerde ze om een laagje om haar hart te leggen, denkende dat haar dat de volgende keer zou beschermen, wat dus ook weer een vorm van zelfafwijzing wordt. En zo kwam er laag op laag om haar hart te liggen.

Voor de liefde was dit niet minder. Dat kleine meisje wist al hoe hij er uit zou zien: relatief donker haar en bruine ogen, niet per se een westers type en hij zou vier jaar ouder zijn. En ooit zou ze de initialen KERS hebben.
De jaren gingen voorbij en de zekerheid van de bruinogige man werd langzaam minder, want waar was ie nou?

Uiteindelijk was het niets van dit alles en werd het een hoogblonde Hollander met blauwe ogen. Dat dit gedoemd was om te mislukken op basis van die vurige zekerheid van weleer was zo duidelijk als wat. Maar, door al die lagen van afwijzing en zelfafwijzing was het zicht een boel vertroebeld.
De relatie mislukte dan ook faliekant vanwege acties van deze ‘partner’ (en ik die jarenlang heeft toegestaan dat dit kon). Deze acties hebben een diepe wond achtergelaten in mijn vertrouwen en deze heeft zo’n stug en moeilijk te verwijderen laag achtergelaten op mijn hart, dat ik nu dus voor die t-splitsing sta.

Mijn vertrouwen in wederhelften is op een dieptepunt beland en daar plukt de persoon links op de tweesprong de zure (echt hele zure!) vruchten van. Ik heb een diepgeworteld trauma. Dat trauma heet: ‘gebrek aan zelfliefde’.
Ik probeer daar al een tijdje mee te dealen en aan te werken en op vele vlakken van zelfliefde ben ik echt gegroeid. Alleen nu ga ik op voor mijn examen.

Ik ben iemand geworden die alles nu zelf wel doet. Tuurlijk is het goed om zelfstandig te zijn, het zorgt er denk ik voor dat je steviger in je schoenen staat. Althans op veel vlakken, namelijk de vlakken waarin je heel goed zelfstandig kunt of moet zijn.
Maar dat betekent ook dat wanneer het gaat om samen, die zelfstandigheid ineens niet meer voor stevigheid zorgt, maar juist averechts werkt.

Elke romanticus schreeuwt nu: “Links! Links!”
En hoewel ik voel dat mijn hart ook schreeuwt dat ik voor links moet kiezen, zegt mijn ego: “Doe maar rechts. Kies voor jezelf, daarvan weet je wat die doet. Die kun je pas echt vertrouwen.”

De tweesprong

Nu snap je de tweesprong. Het is een gevecht tussen die laatste hardnekkige laag en het pure in mijzelf.
Ik wil zo graag kiezen voor mijn ‘One true love’. Dit is degene van wie ik zeker wist dat ie er was (die dus bruine ogen heeft, relatief donker haar heeft, niet zo westers is en waardoor mijn initialen KERS worden, wanneer ik met hem trouw) en nu hij er is, gooi ik mijn eigen glazen in. Gewoon omdat mijn ego genaamd ‘Stealth Ninja’ het gevoel heeft dat ze (lees: ik) door hem niet als vol, als niet gewaardeerd, als klein, als niet belangrijk, etc. wordt gezien.

Terwijl hij keer op keer laat zien wat ik voor hem beteken, richt zij zich vooral op de peilers ‘beloftes’ en ‘niet belangrijk/niet gewaardeerd/klein zijn’. Dit zijn de diepst gewortelde angsten die hun oorsprong in zelfliefde vinden.

Want waarom hecht ik zoveel waarde aan beloftes? Misschien omdat ik verwacht dat hij het goedmaakt voor alle anderen die hun beloftes niet nakwamen?
Als je dat zo bekijkt is het gewoon ronduit absurd en hoogst oneerlijk dat Stealth Ninja zo reageert. Hij is toch niet verantwoordelijk voor de fouten van anderen?! Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen woorden en daden en hij heeft tot op heden geen belofte gebroken.

Stealth Ninja lijkt een beetje in een parallel universum te zitten met haar hoofd (terwijl ik dit schrijf zit ze mij aan te kijken met een ‘what the f***?!’-blik). Ze maakt duidelijk geen onderscheid tussen dingen die worden gezegd of gedagdroomd en beloftes die worden gemaakt op een cruciaal moment. Op het moment dat een dagdroom of iets dat besproken is dan niet gebeurt of plaatsvindt, slaat ze dat op als ‘een verbroken belofte’. Stealth Ninja, you are weird.

Want: wat doet dit met hem?
Je zegt eigenlijk tegen hem dat zijn woord niets waard is. Dat hij maar uit zijn nek lult en je kwetst hem nog het meeste door zijn integriteit in twijfel te trekken!

Dan de ‘niet belangrijk/niet gewaardeerd/klein zijn’-peiler.
Omdat hij opkomt voor zijn mening en zijn gevoelens betekent dat niet dat ik klein ben. Dan betekent het juist dat hij mij groot en sterk genoeg acht om hier mee te kunnen dealen. Voor degenen die Thor: Love & Thunder hebben gezien, op een gegeven moment zegt Thor (en dit is een hele vrije interpretatie): ‘Wat doen we met degene die gepest worden of anders zijn? Juist, die helpen we.’
Met andere woorden, wanneer hij mij echt zou onderwaarderen en mij klein vindt, dan zou hij mij toch niet de waarheid vertellen? Het klinkt eigenlijk heel simpel als je het zo opschrijft en voor jezelf terugleest.

Echt Stealth Ninja, leer nou eens gewoon rustig adem te halen! Je bent zo bezig met ‘beschermen’ van mij, dat je niet eens doorhebt dat je mij eigenlijk meer beschadigt dan dat je mij beschermt. Dat doet vast pijn, maar ja, het is wel de waarheid.

Want wat doet dit met hem?
Je kwetst hem het meest door te zeggen dat je je klein voelt door hem. Hij is degene die je op handen draagt, die voor je opkomt, die voor, achter en naast je staat. Hij houdt oneindig veel van je en wil niets liever dan samen oud worden, maar dan wel op een manier waarop ook hij het gevoel heeft dat hij gezien wordt, dat er voor hem gezorgd wordt en dat iemand loyaal is naar hem (niet als wederzijdse afhankelijkheid, maar omdat de ene dat graag wil zijn naar de ander).

Hoe kan degene die zoveel van je houdt je nou klein maken? Je wilt toch juist dat degene van wie je houdt groeit en boven zichzelf uitstijgt? Dan is dit de wereld op zijn kop en zitten we weer in die vreemde gedachtenkronkel van Stealth Ninja.

Wie beschermt mij op dat moment meer en wie heeft mij dan eigenlijk hoger zitten?
Juist, hij!
Hij is dus mijn echte beschermer en niet Stealth Ninja.

Het is tijd om jou, Stealth Ninja, te laten zien wat ik kan zonder jou, ik wil niet dat je verdwijnt, maar ik wil dat je vertrouwt dat ik het zelf kan. Ik wil dat je oproepkracht wordt, niet eentje met een vast contract voor 40 uur per week.

Daarom schrijf ik deze blog, uiteraard voor hem, om hem te laten lezen dat ik het lichtje zie en de warmte voel.
Maar ook als reminder voor mijzelf: vergeet niet wat je moet doen.

• Ik ga de cursus zelfliefde opnieuw maken; ik heb hem nooit helemaal afgemaakt. Daar zal vast een reden voor zijn geweest, ik denk dat ik nu meer zie wat voor een impact dit heeft. Ik begin daar volgende week aan, wanneer ik even helemaal alleen ben ergens in NL.
• Ik ga aan de slag met mijzelf en het verwerken van mijn diepgewortelde trauma. Om te laten zien dat je het waard bent, want dat ben je.
• Ik ga proberen om jou en de wereld te laten zien dat jij bij mij hoort en dat je net zo belangrijk bent.
• Ik ga laten zien dat ik je waardeer en dat ik jouw loyaliteit zie en dat ik die net zo en nog meer wil teruggeven.
• Ik ga jou leren.

Dus babe, hier is ie: ik kies links.

De woorden van Lady Gaga in “Hold my hand” zijn episch (ze stonden uiteraard op repeat tijdens het schrijven). Ze gelden deels voor jou en deels voor mij en daarom dus voor ons samen en samen is wat ik wil.

P.S. Voor full effect wel even het nummer opzetten en pas later bekijken, het YouTube linkje staat onder de songtekst.

Hold my hand, everything will be okay
I heard from the heavens that clouds have been gray
Pull me close, wrap me in your aching arms
I see that you’re hurtin’, why’d you take so long?

To tell me you need me? I see that you’re bleeding
You don’t need to show me again
But if you decide to, I’ll ride in this life with you
I won’t let go ’til the end

So cry tonight
But don’t you let go of my hand
You can cry every last tear
I won’t leave ’til I understand
Promise me, just hold my hand

Raise your head, look into my wishful eyes
That fear that’s inside you will lift, give it time
I can see everything you’re blind to now
Your prayers will be answered, let God whisper how

To tell me you need me, I see that you’re bleeding
You don’t need to show me again
But if you decide to, I’ll ride in this life with you
I won’t let go ’til the end

So cry tonight
But don’t you let go of my hand
You can cry every last tear
I won’t leave ’til I understand
Promise you’ll just hold my hand

Hold my hand, hold my
Hold my hand, my hand
I’ll be right here, hold my hand
Hold my hand, hold my
Hold my hand, my hand

I know you’re scared and your pain is imperfect
But don’t you give up on yourself
I’ve heard a story, a girl, she once told me
That I would be happy again

Hold my hand, yeah
Hold my hand, o yeah
Hold my hand, hold my hand
Hold my hand, hold my hand
Hold my hand

I heard from the heavens

Stefani Germanotta (Lady Gaga) and Michael Tucker