Een nieuw begin…

Het is niet te geloven hoe het schrijven van één blog je hele wereld op zijn kop kan zetten!
Vorige week schreef ik over mijn pad naar de herontdekking van mijn tweelingziel en deze week vertel ik jullie dat de weg waar ik op thuishoor nu van sonische snelheid is.

Mijn blog kwam op vrijdag uit en vanaf zaterdag werd ik gekatapulteerd naar de weg en sindsdien is er geen houden meer aan en rijd ik voor mijn gevoel met 300 km/u.
Ik ben en voel mij het ene moment euforisch en blij, het volgende moment wankel ik in mijn zekerheid en vraag ik mij af of dat mooie gevoel echt is.

Mijn chakra’s staan open en lijken niet meer dicht te willen gaan en daarnaast heeft mijn lichaam besloten om ‘even moeilijk’ te doen over mijn voeding; niets smaakte meer lekker.

In het kort: het is eigenlijk gewoon overweldigend.

Dus besloot ik de maandag na het uitkomen van mijn blog om te gaan vasten, watervasten wel te verstaan (alleen water en kruidenthee drinken).
Wie weet zou het mijn lichaam en geest reinigen en zou ik tot inzichten komen die ik voor mijn gevoel nu wel kon gebruiken.

Het vasten ging mij eigenlijk wel goed af. Ik had niet verwacht dat ik het een verschrikking zou vinden, maar mijn lichaam reageerde eigenlijk wel verbazingwekkend goed. Het hongergevoel was beperkt tot de momenten dat ik in de keuken stond te koken voor de drie olifantjes, want wat ruiken die ingrediënten dan ineens waanzinnig lekker!

Gisterochtend werd ik echter wakker met een ontzettend vermoeid gevoel, ik was een beetje misselijk en had het gevoel dat ik op zijn tijd wat begon te zwalken.
Dit was het signaal dat ik moest stoppen en weer voedsel tot mij moest nemen. Dus na 127 uur niets eten, heb ik een glas versgeperste sinaasappelsap gedronken. Dat smaakte lekker, maar ik zat ook direct vol.

In de avond heb ik soep gegeten (vegetarische bouillon met wat soepgroenten). Dat smaakte ook best lekker, maar hier had ik ook al snel genoeg van gehad.

Wat ik merk door deze vastenperiode is dat ik inderdaad weer terug in mijn lichaam ben gekomen. Mijn lichaam en mijn geest zijn weer meer in balans. Ja ‘meer in balans’, want dat is het nog niet helemaal, maar daar kan en mag ik nu nog niets over zeggen.

Dat klinkt heel zwaar. Dat is het niet hoor. Je kunt het zo zien: als een zaadje ontkiemt zie je dat niet, dat gebeurt in het donker onder de grond.

Dit is mijn ontkiemende zaadje. En o, wat zal dit een mooi nieuw begin zijn…