En toen…

Op dit moment word ik gek van mijzelf. Van het continu in mijn hoofd blijven malen en nadenken over dingen waar ik nu toch geen antwoord op kan vinden.
O, wat wil ik graag dat ik de rust in mijn kont kan vinden om dit naast mij neer te kunnen leggen. Er zijn momenten dat de helderheid er duidelijk is, maar of dat echt de duidelijkheid is die ik nodig heb of dat het mijn ego is die korte metten maakt met mijn gevoel, ik durf het gewoon niet te zeggen.

Waar komt die verwarring vandaan? Waarom ben ik zo onzeker over het pad dat ik moet bewandelen? Ik heb dit lang niet meer in mijzelf gehad. Om precies te zijn heb ik dit al 19 maanden niet gehad. Grappig dat de onzekerheid weer terug is nu ik weer contact heb met meneer X.

Moet ik dit zien als een waarschuwing van het universum: dit is je final test voordat je verder kunt? Of is het het oplossen van de laatste blokkades die ik nog in mij heb (en meneer X ook) en zijn meneer X en ik straks samen?

Laat ik beginnen bij het begin….
De zaterdagavond na het verschijnen van mijn blog, kreeg ik een dm via Instagram. Ik ben nog nooit zo geschrokken als toen. De letterlijke woorden: “Hè hè, dat heeft lang geduurd. Maar ja… beter laat dan nooit. Hieros Gamos. […] Maar ik heb nu wel een ander leven. En die vind ik prima zoals hij is.”
Ik weet dat ik mijn hand voor mijn mond deed, de telefoon op het aanrecht gooide, de vriend bij wie ik was mij vragend aankeek, ik wees naar mijn telefoon, hij las het bericht en vroeg: “Wauw, is dat hem?”, ik knikte en begon te huilen. Ik kreeg twee armen om mij heen.. Het waren alleen niet de armen die ik eigenlijk wilde voelen.

We zijn daarna gaan wandelen en daar heb ik huilend mijn verhaal gedaan. Nu is die vriend ook op een pad van heling en was dit voor hem echt wel een “throw it in your face”-ervaring, dus de steun die ik toen eigenlijk wilde hebben, kreeg ik niet.
De volgende dag wist ik dat ik wel wat terug moest schrijven. Maar wat? Ik wilde eigenlijk niet weten wat dat andere leven was en toch ook weer wel.

Na wat berichten over en weer kon ik al uit zijn berichten lezen dat hij in bepaalde opzichten veranderd is. Dat was zo mooi om te lezen!
Aan de ene kant was ik dankbaar, aan de andere kant was het pijnlijk omdat ik die verandering graag van dichtbij had meegemaakt, omdat ik dat altijd voor hem gewenst had.

Toen ik ‘s avonds thuis was hebben wij uiteindelijk gebeld en zoals altijd was dat niet even, maar ruim 7 uur lang. Het was zo fijn om weer te kunnen praten met hem, ik realiseerde mij toen pas hoe ik dat had gemist.
Zoals veel van onze gesprekken heeft hij ook dingen gezegd die waanzinnig pijnlijk waren om mee geconfronteerd te worden. En één was er al één die ik vermoedde: hij heeft een vriendin.

Ergens ben ik er blij om. Blijkbaar helpt zij hem om op dit moment een les te leren die ik hem niet kan leren. Dat is altijd al hoe het werkt: mensen komen in je leven omdat ze je iets te leren hebben. Hoe lang jij over die les doet, ligt aan jouw eigen ontwikkeling en wil om te leren.
Bovendien als zij niet in zijn leven was, had hij ongetwijfeld een ander excuus om niet met mij samen te kunnen zijn. Zowel hij als ik zijn blijkbaar nog niet klaar voor een reunion.

We spraken af dat we elkaar zouden gaan zien, een week later.

En zo geschiedde…
Ik was zo waanzinnig zenuwachtig toen ik de trappen opliep, hem zag en wij in een omhelzing in zijn gang stonden; mijn hart ging als een bezetene te keer. Zijn hartslag was kalm en gecontroleerd en ik merkte dat hij geblokkeerd was. De energie die vroeger vrijelijk tussen ons stroomde stuitte op een muur.

We zaten op de bank en begonnen te kletsen. Al snel heb ik duidelijk gemaakt dat ik geen derde wiel materiaal ben en hij dus niet moest verwachten dat ik een “bijvrouw” zou worden/zijn. Ik wilde geen revival van het begin van onze relatie. Ik vind mijzelf meer waard dan dat. Zoals iemand zo treffend zei: “Don’t lower your worth just because someone else doesn’t see yours.”

Ik met mijn naïeve hoofd dacht dat dit het dan was, ik had het goed gedaan en wat was ik trots!
Totdat hij vroeg wat ik eigenlijk onder seksueel verstond. Ik was mij van geen kwaad bewust en gaf aan dat dat dan naakt en zo was, waarop hij mij begon te zoenen.

Tja, dat was natuurlijk niet helemaal wat ik had bedacht, maar o wat voelde het fijn om zijn lippen op de mijne te voelen! De zachtheid en de toch dwingende manier waarop zijn tong de mijne raakte. Het vuur schoot door mijn lichaam heen.
Ik heb het lang tegen weten te houden, maar toen wij uiteindelijk in zijn slaapkamer belandden was er geen houden meer aan; ik was weer thuis en wilde weer één zijn.

We zijn uiteindelijk samen in slaap gevallen, lepeltje-lepeltje, lichamen tegen elkaar aan, terwijl ik mij heel bewust was van wat er tijdens deze alpha state gebeurde: er werden weer verbindingen tussen onze chakra’s gelegd. Verbindingen die ik zo zorgvuldig heb geprobeerd weg te werken waren binnen mum van tijd weer aangelegd.

Toen we ‘s ochtends wakker werden, was het weer raak, maar al snel was het in de normale orde van de dag en was hij afstandelijker dan ik had verwacht. Had hij spijt van wat er was gebeurd of was hij echt met zijn hoofd bij zijn werk?
We spraken af dat we elkaar over 2 weken weer zouden zien.

Het waren de eerste dagen een hel om doorheen te komen. Ik leek wel verslaafd, kon niet ophouden met denken aan hem, als mijn gedachten even niets te doen hadden, was hij het eerste dat naar binnen schoot. Na een paar dagen ebde dat weer weg en ging het erg goed, tot het moment dat de twee weken weer bijna voorbij waren.

Ik had mijzelf voorgenomen echt niet meer met hem het bed in te duiken, maar had verder niet nagedacht over waar mijn grenzen daadwerkelijk lagen. Toen hij de deur opendeed, pakte hij mij vast en begon mij zo passievol te zoenen, dat ik daarna naar adem hapte in een vorm van verbazing.

We hebben weer heerlijk gepraat en gelachen met elkaar en ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik niet meer mijn grens over wilde gaan. Hij waardeerde dat ik dat zei en gaf aan mijn grens te respecteren.
Uiteindelijk hebben we als verliefde pubers zitten zoenen op de bank en dat voelde zo fijn, maar of zoenen nou ook een grens overgaan is, kon ik niet besluiten. Hij heeft het geprobeerd om verder te gaan, maar ik heb gezegd dat ik dat niet wilde.
We hebben gedanst in de woonkamer, geknuffeld, gezoend, gepraat, gelachen en ik heb gehuild, want hoe kan het dat ik weet dat wij samen horen te zijn, wij duidelijk bij elkaar horen en hij toch nog met haar in een relatie zit?

Hij heeft keer op keer gezegd: “You need to have faith.”
Ik ben van nature veel ongeduldiger en ik weet dat ik vertrouwen moet hebben. Dat is voor mij alleen makkelijker gezegd dan gedaan.

En dat is waar nu om draait: waarom heeft hij contact met mij opgenomen als er verder toch (nog) geen actie is?
Als hij echt mijn tweelingziel is en hij zegt dat hij van mij houdt, waarom blijft hij dan nog bij zijn vriendin?
Snappen jullie de twijfel? Ik word echt gek van mijzelf…

Dus heb ik besloten het heft in eigen handen te nemen: ik ga in therapie.
Ik wil niet meer verlangen naar hem, ik wil mijzelf leuk vinden zonder hem, ik wil hem niet meer “nodig” hebben, in bepaald opzicht wil ik hem vergeten, want o wat zou het fijn zijn als ik mij weer vrij kan voelen…