Kronkelpaadjes

Al een tijd lang ben ik het pad van zelfontdekking aan het bewandelen. Het pad varieert van ruime wegen tot kruip-door-sluip-door-paadjes, maar altijd in de richting van groei. Je zou kunnen denken dat het bewandelen van de ruime wegen ervoor zorgen dat je makkelijker en misschien wel sneller je doel bereikt, maar niets is minder waar. Soms zijn die kleine weggetjes precies de sporen die je nodig hebt om een ontdekking te doen die je niet had gedaan als je de ruime wegen of gebaande paden had gevolgd.

Ik wandel tegenwoordig heel vaak in het bos. Ik heb namelijk tijdelijk een zwarte viervoeter in huis en die vindt het heerlijk om in het bos te wandelen. Hij heeft een uitstekende neus ontwikkelt voor het vinden van de kruip-door-sluip-door-paadjes. Dat vergde in eerste instantie wat overredingskracht van mijn kant, maar tegenwoordig ziet hij ze eerder dan ik en loopt hij parmantig met zijn oren flapperend voorop.

Door deze paadjes, zie je het bos van een heel andere kant. Je staat soms oog in oog met de wilde natuur. Zo heb ik al een ringslang mogen ontmoeten, stond er een havik aan zijn prooi te trekken terwijl ik op 50 meter afstand was, doorkruisten twee hazelwormen mijn pad, kwamen er zelfs twee keer reeën voorbij op mijn pad (één keer oog in oog en één keer een tweetal hard voorbijrennend) en de blauwe glazenmaker (een libelle) vliegt vaak genoeg voor mij uit om de weg te wijzen. De dieren brachten, op het moment dat ik ze tegenkwam tijdens een wandeling, vaak een boodschap met zich mee.

Op dit moment bewandel ik het medicijnwiel volgens de Incatradities en het pad van de slang heeft mij al heel veel gebracht. Het pad van de slang dient om oude huiden af te schudden, zodat je ruimte kunt maken voor de nieuwe huid.
De ringslang was bijvoorbeeld de voorbode van het loslaten van een heleboel oude bagger die ik nog met mij meedroeg. Patronen die je al hebt herkend en die je al een beetje hebt aangekeken, maar die je nog niet echt hebt laten gaan. Ook de havik gaf aan dat het tijd was om die oude huid los te scheuren en af te leggen. De hazelworm liet weten dat er onder die maskers iets anders schuil gaat dan je op het eerste gezicht zou verwachten. En de reeën vertelden mij dat het tijd was om alles met zachtheid en liefde tegemoet te treden en te leven vanuit warmte, compassie en vrouwelijke energie.

Mijn patronen die al van jongs af aan ingesleten zijn, zijn voor menigeen bekende patronen: het ontbreken van zelfwaarde, zelfacceptatie en zelfvertrouwen. Door lichaamsgerichte therapie heb ik ontdekt hoe ik eerder kan merken dat deze patronen aan het opspelen zijn. Dat is heel waardevol geweest en dan komt daar het moment dat je het allemaal zelf moet leren toepassen. Daar begint de reis dan echt.

Ik merk nu hoe ik vaker nee durf te zeggen, hoe ik durf aan te geven wat ik wil en nodig heb én merk ik dat minder behoefte heb aan externe validatie (als ik het accepteer van mijzelf is dat genoeg en kan ik mijn schouders ophalen).
De stemmetjes die het tegenovergestelde roepen zitten er nog steeds, hoor. Die gaan ook nooit meer weg, maar zoals mijn therapeut zei: “Je hoeft ze ook niet weg te sturen, je moet alleen zorgen dat de andere stemmen net zo hard of zelf harder praten.”
Wijze woorden, want dat is nu precies wat er gebeurt. Die positieve stemmen praten steeds harder en harder en ik vind het ook steeds makkelijker om naar die stemmen te luisteren, want die voelen veel prettiger dan die zelfafwijzing, de onzekerheid en het gevoel er niet te mogen zijn.

Terug naar het bos en die paadjes. Die paadjes zijn vaak weggetjes die niet zo mainstream zijn; de meeste mensen doen dit niet en zullen het ook nooit doen en daarom blijven de paadjes zo mysterieus en speciaal. Zo heb ik tijdens het wandelen een kleine open plek in het bos ontdekt waar het gras meer mos is en je jezelf heerlijk kunt neervleien terwijl de zon tussen de bomen straalt. En het mooie is: ik heb er nog niemand anders gezien. Het is mijn kleine stukje paradijs.

Metaforisch gezien is bijvoorbeeld Ayahuasca één van die paadjes en dat heb ik gedaan. Mooie ceremonies die vooral gaan over de visie en de connectie met de kosmos. Het is een vrouwelijke ceremonie en energie.
Er is ook een medicijn die je terugbrengt naar je hart, die je meer grondt en die een connectie maakt met de aarde. Dit is een mannelijke ceremonie en energie en gaat onder verschillende namen rond: Huachuma, Awakolla of San Pedro.

Natuurlijk zou ik ik niet zijn als ik dit niet ook een keer wilde proberen. En zo geschiedde. In de bossen, midden in de nacht, met een groep van ongeveer 30 zielen, onder begeleiding van een sjamaan uit Ecuador (kon ik mijn Spaans een beetje oefenen), zat ik met mijn rug tegen een kussen tussen twee mannen in en dronk ik mijn eerste beker Huachuma.

De eerste ronde gebeurde er vrij weinig. Ik vroeg mij af wanneer het medicijn zou gaan werken, want ik zag om mij heen een heleboel mensen die al in een bepaalde trance waren, terwijl ik nog met beide benen op de grond stond.
Na deze ronde sprak de sjamaan uit dat het kon dat je nog redelijk nuchter was, maar dat dat een goed teken was. Dan was je al aardig goed gegrond. Dit medicijn zou je namelijk in een spiraal omhoog brengen. Eerst je voeten goed in de aarde en daarna steeds verder omhoog (als een soort kundalini rising).

Uiteindelijk heb ik het medicijn die nacht vier keer mogen drinken en inderdaad na de laatste keer stond ik zo open voor mijn omgeving dat ik alleen maar kon voelen. En wat ik voelde was magisch: de stabiele, sterke en mannelijke energie om mij heen. Deze energie was zo sterk dat ik in mijn vrouwelijke energie kon hangen, de vrouwelijke energie die ik voelde en al bij mij droeg na mijn laatste twee Grootmoeder Ayahuasca ceremonieën en waar ik eigenlijk altijd naar op zoek was.
Grootvader Huachuma gaf aan dat ik beide energieën in mij draag en dat ik in mijn eentje de balans tussen deze twee heel goed kan bewaren. Tegelijkertijd is het naast deze inwendige balans ook belangrijk om naar de buitenwereld toe steeds meer in die vrouwelijke energie te blijven. En tijdens deze ceremonie leerde ik hoe ik dat kan blijven doen, want dát is wat de wereld nodig heeft en zo maak je de goddelijke mannelijke energie wakker, want de goddelijke vrouw kan alleen tegemoet getreden worden door de goddelijke man.

Ik ben eerst door een paar eigen donkere momenten heen gegaan. Gebeurtenissen die mij hebben geraakt en waarbij ik energieën heb overgenomen die zwaar op mij hebben gewogen. Deze waren niet van mij en ik hoefde ze nu dan ook niet meer te dragen. Ik mocht en kon ze terug geven aan de zielen van wie ze waren. Zo werd ik steeds lichter en ging de spiraal waar de sjamaan over praatte steeds hoger en hoger.
Zo werd ik een filter voor de jongeman die rechts naast mij zat, hij had het moeilijk en kon zijn draai niet goed vinden en uiteindelijk kon ik hem met mijn vrouwelijke essentie helpen, terwijl de man links van mij mijn rots was waar ik energetisch tegenaan kon leunen.

Aan het einde van deze prachtige reis mochten wij allen getuigen zijn van een ceremonie waarbij een vier maanden oude baby in deze gemeenschap werd opgenomen, het was een sjamanistische doop. Het was prachtig, ik was er zo door geraakt dat ik alleen maar kon huilen van blijdschap en dankbaarheid. De man links van mij kneep even in mijn arm toen hij zag dat ik zo emotioneel was en ik glimlachte met natte wangen naar hem.

Toen ik buiten kwam heb ik gehuild, zo hard gehuild, het kwam vanuit mijn ziel… Ik huilde om de pijn en het verdriet dat ik voelde van Pachamama (Moeder Aarde) maar ook de tranen van hoe mooi de natuur is, hoe alles met elkaar verbonden is en hoe wij de enige zijn die het allemaal beter kunnen maken. Ik ben uiteindelijk tegen een boom gaan zitten en daar kwam dat de eerste ree voorbij. Op nog geen 25 meter afstand. Ze bleef rustig grazen en keek mij aan en liep vervolgens rustig verder. Ik voelde mij één met de natuur.

Terugkijkend op deze ceremonie kan ik zeggen dat het een prachtig kronkelpaadje was om mijzelf van een andere kant te bekijken. Het gaf mij het vertrouwen dat ik op de goede weg zit en vooral door moest blijven wandelen en mij blijven verwonderen…