Loslaten is een houvast

Mijn ayahuascaceremonies waren het startpunt van het aankijken en bewustworden van oud zeer, trauma’s en ingesleten patronen uit mijn verleden. Natuurlijk had ik voor Ayahuasca al wel een idee waar ik tegenaan liep, maar hoe diep deze ceremonies mij uiteindelijk hebben geraakt, is nu pas, jaren later, echt zichtbaar. Ayahuasca is niet iets wat je ‘zomaar even doet’. Ayahuasca is een spiritueel hulpmiddel om aan jou te laten zien waar je pijnpunten zitten. Het houdt je een onverbloemde spiegel voor en als je bereid bent om terug te kijken in die spiegel, kun je een prachtig pad van heling en acceptatie ingaan. Mijn vier ceremonies lieten mij zien hoe ik was geworden wie ik toen was, waar mijn diepstgewortelde angsten zitten, hoe ik gevangen zat in mijzelf, waar mijn talenten en krachten liggen en wie ik uiteindelijk weer kan worden.

Er was tien jaar geleden een therapeute die tegen mij zei: ‘Loslaten is een houvast.’ Dat was een kreet die toen vooral ging over mijn kinderen: dat het goed is om ze de vrijheid te geven om iets zelf te kunnen en te ontdekken. Het ontdekken gebeurt met vallen en opstaan en ze hebben het recht om te vallen, zodat ze zien dat ze ook weer op kunnen staan. Mijn levenspad laat zien dat deze uitspraak eigenlijk ook op een heleboel verschillende andere vlakken van toepassing is.

Het is de afgelopen anderhalf jaar stil geweest op deze website. Deze periode kenmerkte zich door een hoge werkdruk en daarnaast moest ik behoorlijk hard met mijzelf aan de slag. In mijn laatste blog beschreef ik een waanzinnigmooi moment tussen mijn koning en mij. Dit was het startpunt van weer een nieuwe groeispurt. Nu pas kunnen wij echt beseffen wat die woorden van toen eigenlijk betekenen en hoe die woorden eigenlijk voor iedereen gelden: we zijn allen één. Zoals de Maya’s al zeiden: In Lak’ech Ala K’in. Wat in de originele betekenis zoveel betekent als: ik ben jij en jij bent mij.

Ik ben mijn eigen demonen aan durven gaan kijken: ik ben in september 2023 in therapie gegaan. Ik realiseerde mij dat ik niet op mijn plek zat bij een ‘normale psycholoog’, simpelweg omdat mijn brein niet toestaat om zo diep te gaan. Ik had het vertrouwen niet in praattherapie van dat niveau, been there done that, zullen we maar zeggen. Nu zie ik in dat dat angst is. Angst om afgewezen te worden voor de emoties die ik ervaar. ‘Een psycholoog kijkt’, zo zegt mijn angst, ‘vooral naar ratio. En emoties moeten in eerste instantie niet met ratio tegemoet getreden worden.’

Ik vond mijn alternatief in lichaamsgerichte therapie. Iets waarbij mijn hoofd niet altijd het hoogste woord had, want dat ik pijn, frustratie, angst en boosheid in mijn lichaam had opgeslagen, dat mocht duidelijk zijn. Alle ontspannende saunabezoekjes konden de basisspanning die ik vooral in mijn bekken, rug en nek voelde niet weghalen.
Deze therapie, waarbij ik leerde om te voelen wat er in mijn lichaam gebeurde, zorgde voor een boel inzichten in mijn patronen en daarnaast bood mijn therapeut een zeer veilige omgeving waarin ik mij gezien en gehoord voelde, ookal voelde dat vaak erg ongemakkelijk. Toch werd het loslaten van mijn emoties een houvast.

Hoewel ik op veel vlakken steeds liever voor mijzelf kon zijn, waren er nog stukken in mij die weerstand boden, maar waar ik de zere vinger niet op de juiste plek leek te kunnen leggen. En zo sukkelde ik nog even door.

En toen kwam daar december 2024…

Na een dik half jaar van diverse blokkades op veel verschillende vlakken, was de koek op. Ik kon alleen nog maar huilen en zo gebeurde het dat ik thuis kwam te zitten. Ik kreeg, op mijn eigen verzoek, een extra week vakantie om er weer bovenop te komen, weer tot rust te komen en mij weer fijn te voelen in en met mijzelf.

De eerste anderhalve week bestonden vooral uit apathisch op de bank liggen en voor mij uit staren of naar een documentaire kijken op Netflix om mij nog even niet bezig te houden met de rest van de wereld. Ook mijn koning en ik hadden elkaar de ruimte gegeven. We hadden beiden afstand van elkaar nodig om onszelf weer te vinden, want hoewel een tastbare connectie met je ware spirituele partner iets is om dankbaar voor te zijn, is zo’n connectie hard werken wanneer er nog blokkades zijn die verwerkt moeten worden. Je helpt elkaar namelijk om al die punten in jezelf te helen, zodat je straks los bent van alle conventies en alle patronen en eisen van de samenleving. Je voldoet dan niet meer aan ‘hoe het heurt’: je bent één met jezelf en the Source.

Op mijzelf aangewezen openbaarden er zich paden voor mij waar ik energie van kreeg. Ineens namen mensen contact met mij op om af te spreken en besloot ik na jaren van twijfelen de stap te zetten en werd ik ingewijd in de 1e graad van Reiki. Iets waarvan ik niet wist dat ik er zo goed in zou zijn en ik hoop binnenkort in de 2e graad ingewijd te worden. Zo werd loslaten een houvast.

Inmiddels was het alweer februari en stonden mijn koning en ik op een tweesprong. Eentje waar we al eerder lijken te zijn geweest, maar die nu overduidelijk toch heel anders is dan we dachten. De keuze is nooit geweest of we bij elkaar horen en willen blijven, de keuze is hoe wíj willen en moeten zijn bij elkaar, los van conventies en met een open hoofd en hart.
We zijn het dus verplicht aan onszelf om hand in hand te lopen met ons innerlijk kind. Ons innerlijk kind kan ons laten zien waar de pijn zit en waar we zorg, aandacht en liefde moeten geven aan onszelf. Dit is iets wat een ander niet of nauwelijks voor ons kan doen. De ander kan met je meewandelen, je op zijn tijd een helpende hand bieden, maar zoals die therapeut van tien jaar geleden al aangaf: het is goed om de vrijheid te geven om iets zelf te doen, te kunnen en te ontdekken. Met andere woorden: loslaten is nog steeds een houvast…

My King,
In lak’ech ala k’in…
Your Eesh